Φθάσαμε στο Παναρίτι μια φθινοπωρινή μέρα με βροχή, όταν ήταν πλέον μεσημέρι. Πρώτη στάση ήταν το καφενείο του χωριού. Εκεί μας περίμεναν ο Άγγελος και η Γεωργία, οι οποίοι μας καλωσόρισαν με έναν χυμό κι ένα καφεδάκι. Δεν ήταν όμως μόνοι. Στην παρέα τους ήταν κι άλλοι διαμένοντες του χωριού, οι οποίοι απολάμβαναν λίγη ξεκούραση μετά από τις αγροτικές εργασίες.
Η συζήτηση ξεκινά περί ανέμων και υδάτων και έρχεται γρήγορα στο προκείμενο που δεν είναι άλλο από την ιστορία του χωριού. Μας αφηγούνται όσα οι ίδιοι ξέρουν και καθένας τους προσθέτει κι από μια σχετική πληροφορία. Κάπως έτσι μαθαίνουμε για άλλες εποχές, όταν ακόμη το χωριό είχε ένα βραβευμένο εργοστάσιο σταφίδας, έναν αρχαιοελληνικό ναό που μετατράπηκε σε χριστιανική εκκλησία και αφθονία σε τρεχούμενα νερά.
Κυκλώπεια ή Πελασγικά; - Ευρήματα από τείχη
Οι ερωτήσεις μας γεννούν απαντήσεις που τροφοδοτούν τη φαντασία και γίνονται αφορμή για άλλες ερωτήσεις. Κάπως έτσι μαθαίνουμε για σημεία άγνωστα, χαμένα στον χρόνο. Ένα από αυτά είναι και τα κυκλώπεια τείχη, που μας είπαν ότι υπάρχουν και μάλιστα, βρίσκονται σε ένα κτήμα του χωριού. Τυχαία, βρίσκεται κοντά μας ο κάτοχος του χωραφιού, Τιμολέων, που μαζί με τον Άγγελο προθυμοποιούνται να μας πάρουν μαζί τους, ώστε να τα δούμε από κοντά.
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και λίγα λεπτά αργότερα βρισκόμαστε σε έναν παράδρομο, όπου συναντάμε μια σειρά από καλλιέργειες. Αρχίζουμε να κατηφορίζουμε με τα πόδια πλέον και λίγα μέτρα παρακάτω, να σου κι ο «φράκτης», κατάμεστος από χορτάρι. Σε αυτό το σημείο, να πω πως θυμήθηκα λίγο το βιβλίο «Ο Μυστικός Κήπος», όπου η κεντρική ηρωίδα ανακαλύπτει έναν κήπο, συναισθηματικά επιφορτισμένο με αναμνήσεις και μυστικά από το παρελθόν. Κάπως έτσι κι εμείς, παραμερίζοντας κάπως τα φυτά, διακρίναμε τις τεράστιες πέτρες, εμφανώς τοποθετημένες από ανθρώπινο χέρι, η μια πάνω στην άλλη. «Αυτά είναι τα κυκλώπεια τείχη», μας λέει ο Τιμολέων. «Άλλοι μας είπαν ότι είναι πελασγικά, βέβαια, αλλά δεν έχει γίνει κάποια επίσημη καταγραφή ή περαιτέρω έρευνα μέχρι στιγμής από την αρχαιολογική υπηρεσία».
Το Γυμνάσιο σχολείο που λειτουργούσε μέχρι χθες
Κάθε χωριό κι ένα Δημοτικό σχολείο, κάθε σχολείο και πολλές μικρές ιστορίες. Όμως, το Παναρίτι δεν είναι ίδιο με τα υπόλοιπα χωριά, καθώς εδώ υπήρξε και Γυμνάσιο, το οποίο μάλιστα λειτουργούσε μέχρι και το 2019! Φιλοξένησε παιδιά από τις γύρω ορεινές περιοχές και η παρουσία του Παναριτίου, η οποία βασίστηκε ως επί το πλείστον στην παραγωγή της σταφίδας.
Καθώς επιστρέφουμε στο καφενείο του χωριού, με σκοπό να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής, βλέπουμε το κτήριο. Διώροφο, καλοδιατηρημένο, με μεγάλη αυλή και με μια επιγραφή, με καλλιγραφικά γράμματα που γράφουν «ΓΥΜΝΑΣΙΟΝ». Κατεβαίνουμε και παίρνουμε ορισμένες φωτογραφίες από τον προαύλιο χώρο. Αν το κοιτάξεις από ορισμένες γωνιές του, θα νομίζεις ότι δεν το έχεις αγγίξει ο χρόνος, είναι σα να λειτουργεί. «Κάτι πρέπει να κάνουμε με το σχολείο», μας λένε οι Άγγελος και Τιμολέων, καθώς ξαναμπαίνουμε στο αυτοκίνητο. Κι είναι αλήθεια ότι το κτήριο επιτρέπει την πραγματοποίηση πολλών δραστηριοτήτων.
Το Παναρίτι βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τα Τρίκαλα Κορινθίας, το χωριό Μάννα και τα Στύλια. Τι λες; Ψήνεσαι για μια μονοήμερη εκδρομή;
Τελευταία blogs
Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος: 4 αφηγητές της περιοχής μας θυμούνται…
Κατά κόσμον ο «Πευκιάς», για εμάς η παιδικότητα και οι έρωτές μας
